En zo bescheiden

En zo sociaal

En meer dan wij

Wij allemaal.

Kon niet vermijden

Morgen ik, en heden gij

Het eind van een goed leven.

Hij hielp wel even

Als we met weinig waren

Dat deed hij vaak

We wilden hem zo graag bewaren

Na een mooi schaak

en dan, dan  overkomt ons dat

Verdrietig voor ons allemaal

Alweer zo’n droevig mat.