Thomas gaf les. Hij koos vanavond als onderwerp: het pionneneindspel.
Eerst de kwestie remise of winst met K+p tegen K. , met de essentiële zijsprongetjes naar ‘de oppositie’, en ‘het magisch vierkant’ bij de jacht op de rennende vrijpion. Nuttig! Ook voor de mensen die dit wel ooit bestudeerd hadden. Voor hen een goede geheugen-opfrisser.
Daarna een bekende wonderbaarlijke studie van Reti, een schijnbaar totaal verloren stand voor wit, die toch te redden is.
En tenslotte het moeilijkste onderwerp van vanavond: een stelling uit de match Fischer-Spasski 1972. 10e matchpartij.
Zwart staat een kwaliteit achter, maar heeft goede compensatie. 2 verbonden vrijpionnen. En een pion meer.
De partij werd gewonnen door Fischer (wit) , maar Spasski had het beter kunnen doen. Wat destijds door grootmeesters in de schaakbladen werd gesuggereerd. (computerprogramma’s bestonden nog niet)
Een leerzame avond. Thomas had zich goed voorbereid. Goede stellingen gevonden, en duidelijke uitleg.
Ik vond wel het slot van de scéance wat rommelig worden. Naar mijn smaak wat te veel luide en snelle bemoeienis van enkele gasten en voor de eenvoudige schaker te weinig tijd om rustig na te blijven denken. De analyses gingen zo ver de diepte in, dat ik dan geen stuiver meer gaf voor de juistheid ervan. Maar daar kon Thomas natuurlijk niets aan doen. Duidelijk werd zo wel hoe moeilijk eindspelen kunnen zijn.
Ik zit al een poosje te wachten op de dood. Nee, niet van mezelf, maar van een of andere schaak-grootmeester die ik ooit met belangstelling volgde in zijn en mijn betere jaren. Kan ik weer eens een necrologietje schrijven. Zoals destijds over Bronstein, en Kortsnoi, Averbach, Taimanov o.a. Een reden om je weer eens lekker in de schaakhistorie te verdiepen. Herinneringen ophalen aan door mij bewonderde en gevolgde schaaktalenten. Ik vond daartoe wel vaker een ander excuus: een boek in mijn kast, een nieuw, net verschenen boek, een opvallende toernooiwinst, enz.
Nu zag ik dat New in Chess een aanbieding had : een boek over Boris Spassky, als ebook, ‘Spasky’s best games’, voor 9,00 €.
Kooppie toch!? Een ebook is op mijn tablet voor mijn kippige ogen te vergroten, en met speelbare diagrammen. En ja… Spassky is nog steeds niet dood, maar hij is wel ene Spassky! Dus erg interessant! Dus ben ik bezweken! (voor dat boek bedoel ik) Want dan zou ik over Spassky kunnen schrijven. Of heb ik dat al eerder gedaan? Geen idee! Het geheugen is ook niet meer wat het nooit geweest is. Zoeken op onze site. Ik kon teruggaan tot 2014. Wat ik daarvoor deed niet meer terug te halen. Tjonge! Ik schreef eerder ook over Talj, Fischer, John van Mil, Carlsen, Seirawan, Larsen, Lodewijk Prins, Donner. Onder andere. Nee, niet over Spassky, hoewel die natuurlijk bij Fischer wel even aan bod kwam.
Toen ik 20 was, en nog maar net serieus met schaken bezig, was Spassky al veel in het krantennieuws. Iets jonger dan ik, maar nu al grootmeester. Toen de jongste ooit.
Een mooi voorbeeld van zijn speelstijl, al op zijn 14e:
Yakov Estrin – Spassky (1951)
Hij was jeugdwereldkampioen,en al finalist in het kampioenschap van Rusland. En die met jeugdige overmoed stukoffers niet schuwde. En gevaarlijke, soms dubieuze openingen speelde, zelfs tegen de allersterksten in die tijd. Hij won bijvoorbeeld met nieuwe eigen vondsten met zijn geliefde Koningsgambiet van niemand minder dan Bronstein.
Spassky-Bronstein (1960)
In 1956 deed hij mee in het kandidatentoernooi in het Minervapaviljoen in Amsterdam. Daar ging ik natuurlijk eens kijken. De winnaar zou de wereldkampioen (Botwinnik) mogen uitdagen. Waar zit die Spassky nu? Op het podium, vooraan, helemaal rechts. Ik zie het nog voor me.
Een jong ventje nog. Helaas voor mij won hij niet, en was het een rustige partij. Geen offerspektakel waar je natuurlijk op hoopt. Te zien op zo’n demonstratiebord, dat door bijna geluidloos rondrennende bordenjongens werd bijgehouden. Toen het toernooi voltooid was, was Smyslov de winnaar. (En het jaar daarop de wereldkampioen) En ventje Spassky, net 19 geworden, werd gedeeld derde! Slechts een halve punt achter nr 2, Paul Keres. En liet zes gevestigde kopstukken achter zich: waaronder nota bene Bronstein, Petrosjan, Geller.
Later volgden er veel successen in kampioenschappen, toernooien, matches. In 1956 dacht men al dat Spassky de nieuwe wereldkampioen zou worden. Maar dat duurde nog wel even. In 1966 was hij zo ver dat hij wereldkampioen Petrosjan mocht uitdagen. Maar dat verloor hij nipt. In 1969 had hij zich opnieuw geklasseerd voor zo’n match met die man en nu won hij wel. Hij was wereldkampioen. Maar niet lang. In 1972 verloor hij in die geruchtmakende match met Bobby Fischer. Daarover schreef ik eerder, naar aanleiding van een boek van JanTimman (The unstoppable American) . Algemeen werd verwacht dat hij door deze afgang wel als schaker uitgepraat zou zijn. Maar dat viel mee. De strafmaatregelen van de dictatoriale Russische overheid en dito schaakbond bleven beperkt. Tegen de verwachting in mocht hij toch nog deelnemen aan toernooien in het buitenland, en bleef -hoewel minder- van de USSR financiële steun ontvangen. In een interview vertelt hij dat hij het verliezen van de wereldtitel eigenlijk als een bevrijding heeft ervaren. Als wereldkampioen had hij zoveel verplichtingen dat hij het niet leuk meer vond. Na 1972 was hij een poosje zijn schaakkracht kwijt, maar al spoedig keerde die terug. In 1973 won hij alweer met overmacht een sterker dan ooit bezet toernooi om het kampioenschap van Rusland. Hij bleef de sterkste, sterker dan alle deelnemers, dat waren oude of toekomstige wereldkampioenen: Smyslov, Karpov, Talj, Petrosian, en sterke candidate- worldchampions als Keres, Kortchnoi, Taimanov, Svesnikov. Die laatste zei ooit: ‘Dit was geen toernooi, maar een nachtmerrie’. Die verloor met zijn eigen zo succesvolle Svesnikov-variant nogal desastreus van Spassky in 23 zetten.
In 1975 ging Spassky alweer op weg om de wereldkampioen te mogen uitdagen en zich te revancheren. Hij won zijn eerste kandidatenmatch met Robert Byrne.
Hieruit een mooi voorbeeld van zijn moed om minder sterke zetten te doen omdat die tactische mogelijkheden bieden.
Hij was daarna nog een paar keer dicht bij zijn doel, maar dan ging het toch nog mis. Karpov was en bleef de nieuwe wereldkampioen. (Omdat Fischer geweigerd had zijn titel te verdedigen)
Spassky vertrok uit Rusland in 1978 en ging in Frankrijk wonen. Hij bleef wel voor de USSR spelen. Hij brak met de USSR pas in 1984. Die andere supergrootmeester uit de USSR, Victor Kortsjnoi, was al eerder zijn land ontvlucht. Die vroeg in 1976 asiel aan in Nederland, en vertrok in 1978 naar Zwitserland, werd er later staatsburger, en bleef daar wonen en stierf daar ook. Spasski keerde in 2012 wel terug naar zijn geboorteland. En ondanks 2 eerdere beroertes leeft hij daar nog.
Zoals hoort bij het stijgen der jaren nam zijn schaakkracht wel wat af. Maar hij bleef toch lang een geweldenaar, en werd ingehuurd door verschillende professionele teams. Hieronder nog een kort staaltje van nog steeds zijn tactisch vermogen.
Andruet-Spassky Bundesliga 1988
29. gxf3 Pexf3 30. Kh1 Lh3!!
Bessel Kok, voorzitter van de Professional Chess Federation, en zeer gefortuneerd, zag in 1990 kans om Robert Fischer weer uit diens isolement te lokken. Fischer die na zijn wereldtitel nooit meer aan schaak-evenementen had deelgenomen en zich als een kluizenaar nergens meer liet zien, verkeerde financieel in de problemen. Spasskiywas een beminnelijk mens. Hij had de onhebbelijke reacties van Fischer bij hun match in1972 met een korrel zout genomen. Hij had op een gegeven moment na weer een absentie van Fischer de titel kunnen opeisen. Daar drong de Russische delegatie op aan, maar dat deed Spassky niet! Na zijn smadelijke nederlaag en ook wel onprettig gedrag van Fischer zocht hij toch nog wel contact met Fischer. Fischer zocht zelf ook af en toe contact met Spassky. Heel uitzonderlijk. Spassky was waarschijnlijk de enige op de wereld die wist waar Fischer zich bevond. Wessel Kok wist dat Spassky best wel een revanche-match met Fischer wilde spelen, en kwam wellicht via Spassky aan de weet hoe hij die rare kluizenaar kon bereiken. Hij bood die een gratis overtocht naar Europa, verblijf in een duur hotel, f 2500 zakgeld, dure diners, en totale geheimhouding over een ontmoeting, om te komen onderhandelen over een revanche-match met een indrukwekkend prijzengeld voor beiden. En Fischer stemde toe!! De onderhandelingen vonden plaats en verliepen gunstig, ondanks natuurlijk weer allerlei extra eisen van Fischer. Het zou een absolute wereldsensatie worden zo’n revanchematch met wat vaak (nu nog wel) de sterkste schaker aller tijden genoemd werd, maar die nu al acht jaar vrijwel onzichtbaar was. Toch kwam de match er niet! Fischer had zijn tafelgenoten erg doen schrikken van zijn idiote neonazistische theorieën over Joodse complotten, over communistische dreigingen en giftig voedsel. (Een van die paar tafelgenoten was … Jan Timman! Die was ook uitgenodigd. Pas jaren later kwam dat aan het licht. Timman schreef erover in zijn boek ‘Schakers. Portretten’ (2012) in het hoofdstuk over Fischer. ) Bessel Kok was in de race voor een toekomstig voorzitterschap van de Fide en begreep dat zulke akelige uitspraken van een weer in het openbaar verschenen Fischer wel koren op de molen van de pers zouden zijn en dat dat zijn eigen sollicitatie naar dat presidentschap niet ten goede zouden komen. Dus Bessel Kok zag er vanaf.
Toch kwam die revanchematch er wel, in 1993. Een Servische miljonair, Vaziljevic, was bereid er 500 miljoen in te investeren. De herkomst van zijn pecunia was verdacht. En er woedde oorlog in Joegoslavië en de Amerikanen hadden daarom sancties gezet op geld verdienen in Joegoslavië. De schakers trokken er zich niets van aan. Fischer kon het geld goed gebruiken en voor Spassky was ook als hij tweede werd een pak geld ook wel leuk, maar daar ging het hem niet om. Hij hoopte zo te bereiken dat Fischer zou terugkeren in de schaakwereld. Daarom vond Spassky al die extra eisen die Fischer te berde bracht (Fischer-klok, remises tellen niet alleen winstpartijen, partij kan niet worden afgebroken, 7x moesten er voor hen andere borden komen, enz.) allemaal best. Er is wel gesuggereerd dat dat de echte reden was dat hij ook deze revanche-match verloor.
Want na 5 rondes stond hij er prima voor. 3-2 voor Spasski. Fischer had zitten knoeien, was zijn zelfvertrouwen kwijt. Ook de 6e partij had Spasski kunnen winnen.
Spassky won niet. Hij vertelde later dat hij bang was om te winnen. Zijn doel was Fischer weer terug te krijgen in de schaakwereld en hij vreesde dat Fischer als hij zou verliezen niet meer zou komen opdagen. Spassky speelde dus op remise. Maar het gevolg was dat Fischer zijn zelfvertrouwen terugwon en zijn achterstand ging inhalen. Tot het eind van de match won Fischer er hierna steeds 2 en Spassky dan 1. Dus won Fischer na 30 partijen met 10-5.
Nadat Fischer zijn geld had geïncasseerd raakte hij in de problemen, want de Amerikaanse overheid pikte het niet. Hij kon niet meer terug naar de USA, want daar zou hij dus in de gevangenis belanden. Hij zwierf van Zwitserland naar Hongarije, Japan, de Filipijnen, tenslotte naar IJsland. Hij had geen pas meer, en zat wegens een arrestatiebevel van de USA 9 maanden in een gevangenis in Japan. Nergens meer welkom, tot IJsland hem als statenloze een inreisvisum verleende.
Spassky kon met het verdiende geld gemakkelijker gaan leven. Hij hoefde nu niet meer voor zijn beroep te schaken, maar alleen nog voor zijn plezier. En dat gebeurde. Hij speelde een match tegen Judith Polgar, toen op haar top. Ze won met 5,5-4,5. Spasski vond dat niet erg, hij bewonderde haar.
Ik druk hier een partij af die Spasski won en die laat zien hoe ongelofelijk die twee elkaar confronteerden met wild tactisch schaak. Beetje te lange partij voor een artikeltje als dit, maar snel er even doorheen. Zeer de moeite waard.
Spassky-Polgar 1993
Hij bezocht verder minder belangrijke toernooien en was vooral coach, van meesters en grootmeesters. En niet de eerste de beste. Hij werkte zelfs met Kasparov, Kortsnoi, Short, o.a.
Daarna was hij sterk betrokken bij schaakonderwijs in Rusland. Hij stopte volledig met professioneel schaak in 2003. Inmiddels is hij dan 66. Zijn laatste optreden was voor een Franse schaakvereniging die in 2002 de Franse Cup won.
Nog altijd sterk, wat moge blijken uit het volgende fragment ervan: Na welke zwarte zet geeft wit op?
Santo Roman- Spassky 2002
Daarna speelt hij alleen vriendschappelijke partijen. In 2006 krijgt hij een lichte beroerte waar hij goed van aansterkt. In 2010 een zwaardere. Hij laat zich nog wel zien in de schaakwereld, wordt gehuldigd. Bijv. Als hij 80 wordt. Maar dat is het.
Hoe hij er nu aan toe weet ik niet. In ieder geval leeft hij nog. En zijn necrologietje hoef ik straks niet meer te schrijven. Dat ligt nu dus klaar. Beter zo, want wellicht kan ik dat dan niet meer. Die man kan wel 100 worden.
Als al die supergrootmeesters had Spassky een flink openingsrepertoire. Maar hij is vooral uitvinder van belangrijke varianten in de Tarrasch-opening ( 1. d4,d5 2. c4 ,e6 3. Pc3, c5 4. cxd5 exd5 ) , het Koningsgambiet (1. e4 ,e5 2. f4 ) en de Marshall-attack In het Spaans. (Spasskymet wit)
Ik heb me daar ook wel eens in verdiept toen dat een poos erg populair was. Het werd zo gevaarlijk geacht dat er anti-Marshall-varianten ontstonden. (8. a4 of 8. h3 ) De laatste jaren zie je het wat minder in grootmeester-partijen. (Ding speelde het nog)
Ik hoop dat enkelen van u iets aan dit verhaaltje hebben gehad, en dat het verhindert dat ze hun schaakhobby vergeten. Mij heeft het zeker geholpen.
Ik heb natuurlijk maar een kleine greep kunnen doen in alle informatie in dit mooie boek.
In afwachting van het officiële verslag hierbij vast een impressie.
De opkomst was goed te noemen. Veel leden begrepen kennelijk dat er belangrijke punten op de agenda stonden. Omdat we nu eenmaal een kleine vereniging zijn, bleef het een overzichtelijk zaaltje. Maar wel gezellig.
IMG_2566WEB
Hoewel er nogal wat pijnlijke problemen ter tafel werden gebracht werd er veel gelachen.
Aan de orde kwamen:
te nemen beslissingen over al of niet promoveren naar de eerste klasse. Waar we toe gerechtigd zijn, maar onvoldoende schakers met een elo boven de 1600 in onze gelederen hebben voor een team van acht. Onze toppers verklaarden geen bezwaar te hebben tegen blijven spelen in de 2e klasse NHSB. Maar Aris de Heer zal zich aansluiten bij een verzoek van een andere vereniging om ook in de 1e klasse met teams van 6 personen te gaan spelen.
Verder werd gesproken over verhoging van de contributie (nog niet nodig),
activiteiten om Aris de Heer meer bekendheid te bezorgen en dus meer leden,
en het probleem van het vinden van 5 bestuursleden in een vereniging met slechts 12 leden. Voorlopig blijft het dus een bestuur met Martin (die als voorzitter vanavond prima debuteerde), en Frank en Paul. Helaas was een onzer leden, die zich ontpopte als leverancier van pindarotsjes, niet bereid als 4e bestuurslid, voor consumptieve voorzieningen, te gaan functioneren.
Ook kwam aan de orde het probleem van de kennelijk door sommigen als hinderlijk ervaren geluidsoverlast die kan ontstaan omdat er leden zijn die Aris de Heer ook verkiezen wegens wat gezelligheid. De sociale kant: mensen ontmoeten, leren door samen na te analyseren, problemen met gehoorapparaten te delen, en de gezondheid van familieleden te bespreken. Een duidelijke oplossing is nog niet in zicht. Jammer, want we kunnen natuurlijk niet hebben dat er nog meer leden wegvluchten naar de concurrentie.
Tenslotte werd een omzetting besproken van contributie per kalenderjaar naar per schaakseizoen. Onze penningmeester stelde het zelf voor, en voorzag geen grote boekhoudkundige problemen. Aldus besloten.
En dan was er de prijsuitreiking . Kampioen Thomas kreeg zijn beker. Een bescheiden uitvoering, omdat hij anders niet meer past in zijn al overvolle prijzencontainer bij zijn voordeur. Maar hij lijkt het toch nog steeds een plezierige ervaring te vinden,
Een medaille van verdienste voor de plezierigste verrassing van seizoen ’23-’24, onze Mink. Zeer talentvol, leergierig, vrijwel altijd aanwezig en goed gehumeurd. En een belofte voor de toekomst.
En een nieuwtje in de geschiedenis van Aris de Heer, een beker voor een niet-schaker. Voor de ouwe wepmeester, voor jarenlange trouwe dienst. Die bleek duidelijk verrast en verguld.
(foto Paul)
Dat was het dus weer. Tot wederziens, -sprekens, -spelens in seizoen 24-25.
Toen ik maandag op de club arriveerde, bleek er gevluggerd te gaan worden. Normaal gesproken kom ik niet als ik dat tevoren weet. Maar ik wist het niet. Of ik ga gelijk weer weg. Maar ja, ik was er nu toch. Dus maar even blijven. Beetje rondkijken en eens nadenken over mijn eigenaardige relatie met het vluggertjesverschijnsel.
Toen ik nog jong en vitaal was vond ik het leuk. Ik herinner me nog een jaarvergadering van Aris de Heer ongeveer in 1968. In de rondvraag opperde ik de mogelijkheid om eens een keertje een vluggertjesavond in te lassen. Dat deden die schakende agrariërs eigenlijk nooit. Ik herinner me nog de reactie. Ik was nog niet zo lang lid en ik zie de vele misprijzende gezichten nog voor me. Wat een idioot voorstel van die jonge vent, die net kwam kijken. Er werden weinig woorden aan vuil gemaakt. Daar konden ze niet aan beginnen. Het heeft heel lang geduurd voor nieuwe generaties Aris de Heer-ders dat wel gingen doen. Minder vaak dan tegenwoordig, maar toch. Toen ik de zestig gepasseerd was, vond ik dat vluggeren nog wel een beetje aardig. Ik kon het ook nog wel een beetje, en eindigde nog wel eens bovenaan. (Toen waren de huidige grote drie nog geen lid) Maar ik merkte wel dat ik er niet zo goed meer tegen kon. Ik kon niet goed accepteren dat ik in vluggertjes ook wel eens echt blunderde, dat dat er nu eenmaal bijhoort.
In dit verband : Afgelopen maandag een kort gesprekje met Bert:
Eddy: ‘ Hoe is het afgelopen Bert? Je hebt zeker gewonnen?’ Bert : ’Nee, het werd remise.’ Eddy: ???? ‘Maar je stond gewonnen, je stond 2 pionnen voor!’ Bert lachend: ‘ ja, ik stond gewonnen. Maar ja, een vluggertje hè!’
Kijk, zo moet je dat doen. Dan blijft het leuk. Maar ik kon dat niet. Ik zat dan elke partij doodzenuwachtig achter het bord. En na verloop van tijd kreeg ik daarom een hekel aan dat vluggeren. Ik deed niet meer mee.
Ik verzon wel smoezen. “Dat is toch geen schaken meer. Ons edele denkspel laten verworden tot een potje gokken. Bij schaken moet je op zoek zijn naar de waarheid, de bekroning van de logica, van het denken, niet naar mazzel.”
En vandaag de dag als wepmeester opper ik dat ik er niet gemakkelijk over schrijven kan, want die partijen worden niet vastgelegd.
Uitvluchten natuurlijk.
Maar ja, nu vanavond was ik er nu eenmaal. Nog maar even wachten met de terugreis. Misschien ging er iets plaats vinden waar ik nog iets mee kon.
En dat gebeurde.
Er kwam ineens weer een jongere binnenstappen. Helaas waren juist vandaag onze andere 2 jongeren aan het vakantie vieren in het buitenland. Martin vond het geen probleem, Joris kon best meedoen met de vluggertjes vanavond. Mocht wat langer blijven van zijn ouders, want nu toch vakantie. Ik had wat bedenkingen. Geen idee wat hij al kan. Als het echt mis gaat, en hij gedesillusioneerd raakt, komt hij nooit meer terug. Dat zou jammer zijn. Ik speelde even een opening met hem. Mijn aarzelingen verdwenen direct. Hij speelde een Slavisch Damegambiet een tiental zetten volgens het boekje! En toen we het boek uit waren speelde hij verbijsterend snel veel goede zetten. Tjonge, zo’n ventje, die moeten we zien te houden. Die heeft al eerder veel geleerd.
Bij de vluggertjes bleek dat er nog wel wat te leren overblijft. Hij speelde snel. Te snel. Dus soms goed, maar daardoor te vaak ernstige fouten. Waarom? Nervositeit, want nu tegen echte schakers? Voor het eerst in ons gezelschap, bang niet goed over te komen? Alleen gewend aan jonge tegenstanders, die je op die manier kunt intimideren? 4 van de vanavond 5 tegenstanders van hem lieten zich dat niet overkomen. Alleen Peter was er niet tegen opgewassen.
Ik keek vaak naar de jongen en zag dat hij goed met nederlagen wist om te gaan. Opgewekt tuinde hij in de zaal rond, keek nieuwsgierig naar de lopende partijen. Tjonge! Een derde Verstappen in aantocht?
Verder verliep alles naar verwachting. Thomas won zijn groep B met imponerend 5 uit 5. Als goede gedeeld tweede daarachter Martin en Bert. In groep A won Ron. En werd Marc tweede. Kwam onze Verstappen 1 niet verder dan een halfje. Die kan daar trouwens ook bewonderenswaardig goed tegen. En ook Peter als laatste in groep A leek het best naar zijn zin gehad te hebben. Knap. Had ik dat ook maar gekund.
Meer opzienbarends heb ik niet gezien. Misschien dat Ik Paul en Frank nog wel eens nog succesvoller heb gezien.
7
Eindstand
Groep A:
1.Ron 4,5 uit 5
2. Marc 3,5
3. Frank 3
4. Paul 2
5. Joris 1
6. Peter 0
Groep B :
1 Thomas 5 uit 5
2/3 Bert , Martin 3,5
4. Hugo 1,5
5. Gerrit 1
6. Ab 0,5
Ik zocht op internet of ik nog iets in dit verband kon vinden wat dit verslagje van een avond vluggeren toch nog een beetje interessant kon maken. Dat vond ik.
Een vluggertje van een andere jongere, met hoge snelheid- routes. Eline Roebers , in 2020 jeugdwereldkampioene meisjes tot 14 jaar. (Mastrovasili is een grootmeester.)
Eline Roebers – Mastroivasilis [C47] kwalificatie worldcup 2021,
En ook grappig in verband met de onvermijdelijke teleurstellingen bij vluggeren:
Verlies van Robert Fischer toen die 20 was ( hij was op zijn 15e al grootmeester en won daarna al talloze toernooien) tegen een tamelijk onbekende schaakmeester. Commentaar aldaar: ‘Bobby zal niet blij geweest zijn.’
Hierbij de uitslagen en standen van het vluggeren. We hadden 2 nieuwe gezichten te verwelkomen, namelijk Chris en Ivar. Ivar wist helaas geen puntje binnen te slepen, hoewel hij daar wel een kans voor had en Chris deed het zeker niet on verdienstelijk.
Hugo en Thomas waren beiden ongenaakbaar in hun poule en waren dus dikverdiend eerste geworden.
