Op de avond zelf al schreef ik het volgende:
‘Veel tactiek vanavond op de borden. Bert keerde kennelijk geheel opgefrist terug van zijn vakantie. Hij ging met wit vol in de aanval vanavond en daar was zelfs Frank even niet tegen opgewassen.
Ab speelde weer te snel in best zeer ingewikkelde stelling, waar Ron uiteraard wel veel tijd in stak, en met succes. Hij had veel verder gerekend dan Ab, die ogenschijnlijk met heel sterke lopers op weg was naar materiaalwinst, maar Ron liet zien dat het maar schijn was en wikkelde daarna geforceerd af naar een gewonnen eindspel
Hoe Gerrit ineens 2 pionnen achter raakte heb ik ter plekke niet meegekregen. Maar daarna was hij tegen een secuur spelende Hugo eigenlijk kansloos. Hoewel, met ongelijke lopers moet je toch tot laat in de avond heel wakker blijven. En dat bleef Hugo. Zelfs met 2 en later met 3 pionnen meer gaat het niet vanzelf. Maar hij won netjes. Een sterke partij van Hugo.
Het minst tactisch was vanavond het gevecht van Thomas met Paul. Paul hield met wit mooi stand in een strategisch gevecht. Er werd langzaamaan veel afgeruild. Het bleef lang gelijk. Thomas hoopte -denk ik- in het vrijwel gelijke eindspel te kunnen profiteren van zijn sterke loperpaar. Het werd een demonstratie van de kracht daarvan. Wit werd langzaam geconfronteerd met steeds sterker gepositioneerde zwarte stukken en wat gebrek aan bewegingsruimte. Na alweer een lastige zet van zwart hoorden we Paul luid verzuchten “Pfffffff”. “Sorry” reageerde Thomas met een glimlach. En dan vond Paul toch weer een sterke zet. Toen ik vertrok om de bus te halen vreesde ik desalniettemin dat Pauls defensieve prestaties van vanavond toch niet beloond zouden worden. Intussen weten we wel hoe sterk Thomas meestal zijn eindspelen behandelt. Die vrees bleek terecht, bleek de volgende morgen op de site. Paul verloor toch nog. Zo handhaafde Thomas de kleine voorsprong in zijn verse koppositie.
Twee dagen later schrijf ik na raadpleging van de gekiekte notatieboekjes en Prof. Mr Dr Komodo. en mej Dra Stokvis:
Hugo won de eerste pion als volgt:
Hugo – Gerrit (14…Pe8)
15. Dg4!! e5? 16. Pxd5 met matdreiging
En kort daarop geforceerd zijn 2e pion op e5
Met ongelijke lopers later zelfs met 3 pionnen meer toch nog nadenken:
Hugo – Gerrit (46…Kf8)
Zwart geeft op. Bijv, 47 Ke5
In de opening bleef Frank goed overeind tot hij bij zet 8 een voor mij raadselachtige paardzet deed. Daar schoot hij niks mee op:
Bert – Frank (8.0-0)
8. …. Pg4
9. Pd5 Dd8 10. h3 Pf6 Niet heel erg, maar toch ..
Opvallend vond ik zet 12 van Bert, waaruit m.i. zijn nieuw verworven mentale frisheid blijkt
Bert – Frank (11…0-0)
12. g4! Waarop zwarts … e6 veel te traag blijkt. Bedoeld om f5 even tegen te gaan, maar dat komt t.z.t. toch en de loper op c8 kan zich voorlopig niet meer verdienstelijk maken. Na een te krampachtige poging om zelf nog wat leven in de brouwerij te krijgen 13. Pe2 13 …. h5? vindt Bert schijnbaar moeiteloos de goede aanvalsmogelijkheden.
Bert – Frank (20.Le4)
Frank kijkt natuurlijk zeer geconcentreerd naar de uiterst dreigende onweerslucht boven zijn koningsstelling en hoopt met 20. Pe5 niet alleen zijn paard maar eindelijk ook zijn loper aan de verdediging te laten deelnemen, maar overziet daardoor 21.c3 met stukverlies. Bijna een miniatuurtje .
De ingewikkelde stelling waarin Ab mooie mogelijkheden lijkt te krijgen, maar Ron aantoont dat dat maar schijn is
Ab – Ron (21.c5)
21 ……..fxe4 22, L c4 Le6 23 .Ld6
Ab – Ron (23.Ld6)
23. …. Txf1 24. Txf1 Lxc4 25. DXc4+ De6 26. Dxe6+ Txe6
Ab – Ron (26…Txe6)
Ron moet deze stelling al 5 zetten eerder als gewonnen hebben getaxeerd. Hij staat een pion voor, maar veel belangrijker zijn die twee verbonden vrijpionnen, die een voortdurende dreiging blijven vormen en de machteloosheid van het witte paard. Slechts een kwestie van tijd. Als wit dan nog een pion inlevert (offert?)is het snel gebeurd.
Ab – Ron (37…Ld8)
38. Tc6 Txc6 39. bxc6 Kd6
Ab – Ron (39…Kd6)
opgegeven.
Een beetje tragikomisch om te zien dat het paard dat ooit na 10 .. cxd4 naar het zielige veld a2 werd teruggetrokken (in plaats van naar d1) daar nooit meer vandaan is gekomen. Eigenlijk speelt wit de hele partij met een stuk minder.
Na de partij Paul-Ron in de computer te hebben in gevoerd kwam ik erachter dat Paul inderdaad meestal bijna gelijk stond. Wel steeds met initiatief voor zwart.
Enkele keren geeft Komodo wat meer voordeel voor Thomas aan, die dat echter dan snel zelf weer teniet doet.
Paul – Thomas (34.Pxb5)
Bijv:
34. … Ph4? (34 …. Tc4 (- 3.40))
35 Pc3! Tc4? (35.. Pxf3+ 36. gxf3 Tc4 (-0.40) )
36. Pxh4! (= 0.22)
En vlak voor het eind ziet Komodo 14 nog steeds geen echt voordeel voor zwart.
Paul – Thomas (41…Lb6)
42 Td6? Tb1+ wit geeft op (wegens 43. Kh2 Lc7)
Wat gebeurde hier? Ik was er niet bij, en mailde dus naar Paul om te vragen of hij inmiddels toch in tijdnood was geraakt. (Dat overkomt de meeste tegenstanders van Thomas!) Ik kreeg het volgende antwoord:
Paul:
Ik had nog circa 16 minuten op de klok bij mijn laatste 42e zet, dus ruim genoeg om na te denken. Helaas had ik een gigantische hersenkronkel bij Td6. Ik zag alleen maar dat een loper weg gezet moest worden, met daarna eerst pionwinst met schaak en daarna simpel winst voor wit.
De simpele voortzetting Tb1+ voor zwart geheel over het hoofd gezien.
Die avond geen stress vanwege werk, dinsdag pas laat hoeven beginnen, helpt echt om rustig een partij te spelen. Helaas betaalde dat niet helemaal uit. Desalniettemin een leuke avond beleefd.
Thomas
Dit was pas mijn tweede partij tegen Paul. Toen ik nog maar kort lid was van de club na een lockdown kwam ik niet echt met voordeel uit de opening.
Sterker nog, Paul kreeg een comfortabele stelling maar
helaas maakte een misgrepen een abrupt einde aan de partij. Gisteren niet zulke drama’s , wel een interessante opening ; het Schots Gambiet. Niet de bekende variant met 5. 0-0, Pxe4 6. Te1, d5 7. Lxd5, Dxd5 8. Pc3 maar het eveneens speelbare 5. Pxd4.
Paul – Thomas (5.Pxd4)
Zwart kan dan een centrumpion winnen met 5….Pxe4 waarop kan volgen 6. Lxf7+, Kxf7 7. Dh5+, g6 8. Dd5+, Kg7 9. Pxc6, bxc6 10. Dxe4 waarna zwart het loperpaar heeft maar wel de rochade kwijt is. Ik was gisteren sowieso wel in een wat risico mijdende bui.
Na 10. Pd2, 0-0 11. b4, Lb6
Paul – Thomas (11…Lb6)
12 Le2 (bekend nog 10. f4)
heb ik overwogen een pion te winnen met 12.. g5 13. Lg3, Pxc4 14. Pxc4, Pxe4 maar had mijn twijfels vanwege de verzwakking van de zwarte koningsstelling. Liever een klein voordeeltje en dat proberen rustig tot meer uit te bouwen.
Paul – Thomas (21.Db3)
Na 21. Db3 heb ik een tijd getuurd naar Dh5 met het idee om eventueel op h3 te offeren maar na 22. Dxb7 geloof ik niet dat zwart veel compensatie laat staan mataanval heeft.
In deze fase was het voordeel voor zwart inderdaad klein, enkele tienden, maar ik vond mijn stelling gewoon veel prettiger spelen. Na de dameruil blijft het een tijdje zo maar vanaf zet 30 wordt het even wat serieuzer.
Diagram na 34 Pxb5
Op het moment dat ik het wat geforceerde 34.. Ph4?! speelde gaf direct 34.. Tc4 toch de waardering -3. De onderste rij is dan voor wit toch echt een probleem! Het materiaal en de energie raakte uitgedund al poogde een vervaarlijk blaffend hondje mensen weer enige energie te verschaffen.
Paul – Thomas (37.Ta8+)
Na net de moeilijke keuze tussen 37. …Kf7 en …Kh7 te hebben gemaakt, was ik door 38. Lxf4 verrast (het werd al laat, maar dat geldt natuurlijk voor iedereen!) en na 38. .. g5 hield ik alleen rekening met 39.Lxg5, hxg5 40. Pf3 en misschien nog winstkansen vanwege het loperpaar. Ipv 38.. g5 was 38.. Td3 sterker, volgens mij gaf Frank dit nog aan bij de analyse of was dit een ander moment?
Paul – Thomas (38…g5)
Paul miste nog een goede remisekans met 39. Th8+!, Kxh8
40. Le5+, Kh7 41. Lxc3, gxh4 en nu wederom door Frank aangegeven 42. Lf6 wint nog een tweede pion voor het stuk en het moet raar lopen wil dit niet remise worden.
Paul – Thomas (42…Tb1+)
Ook in de slotstelling had wit nog de mogelijkheid 43. Kh2, Lc7 en nu de lastig zonder elektronische hulp te vinden zet 44. Lf4! en na 44.. Lxd6 45. Lxd6 zal het toch technisch een lastige klus zijn voor zwart om dit te winnen.
Ron liet weer geen steken vallen
en met nog twee ronden te gaan en nog geen halve banddikte voorsprong voel ik soms net de arme wielrenner die in de laatste meters voor de meet de achtervolger hijgend in zijn nek achter zich weet, loerend op een kans!
eindcorrectie moet nog plaatsvinden